Κάθε τέτοια εποχή, οι χαρωπές νοικοκυρές κάνουν γενική τα καλαμπαλίκια του σπιτιού τους. Ανοίγουν ντουλάπια, βγάζουν σερβίτσια, τρίβουν στοιβαγμένες πορσελάνες που ανάθεμα αν έχουν πιει-φάει κάτι εκεί μέσα. Έλα, ξέρεις τι εννοώ, αυτό το καλό σερβίτσιο που είναι με μαθηματική ακρίβεια σωστά τοποθετημένο στο επίσης σωστά τοποθετημένο σκρίνιο στο κέντρο του σαλονιού; Α, γεια σου! Αυτό που το βγάζατε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα(μόνο με την άδεια της μητέρας), άντε και σε καμιά επίσημη γιορτή, για να μη νομίζει το σόι ότι σε πήρε με μόνο ένα βρακί. Να δείξεις βρε παιδί μου, ότι έχεις κι εσύ την προίκα σου. Να δείξεις ότι είσαι μερακλού με την κουζίνα και μόλις άστραψες την αποθήκη που ‘χες σφραγισμένα όλα τα ρύζια, τις φακές και τα φασόλια που από τη ζέστη θα πιάνανε ζουζούνια. Να κλαδέψεις και λίγο τα φυτά τώρα που δεν καίει ο ήλιος -μη μας πει και αδιάφορη ο γείτονας. Να προγραμματίσεις και το στρώσιμο χαλιού.
Κάθε τέτοια εποχή, ήμουν ήδη στη φοιτητούπολή μου. Είχα τελειώσει από εξεταστική. Ετοιμαζόμουν πυρετωδώς για νέα πρότζεκτ που θα τρέξουν, για νέες φωτογραφίσεις, για κάτι τέλος πάντων που θα κλέψει με τη σέσουλα και με δική μου παρότρυνση τον ελεύθερό μου χρόνο. Τώρα είμαι στην ακριβώς αντίθετη φάση(παραπάνω λεπτομέρειες γι’ αυτή τη φάση στο επόμενο κείμενο) που απλά δεν έχω το δικαίωμα (χμμ..) να πω «δεν έχω χρόνο χρόνο» γιατί.έχω.άφθονο.-
Έτσι λοιπόν, τον τελευταίο μήνα, έχω στρωθεί για τα καλά στις δουλειές του σπιτιού. Η χαρωπή νοικοκυρά που λέγαμε στην αρχή; Ναι, κάτι τέτοιο. Κι αφού έχω ανοίξει τα άδυτα των ντουλαπιών, βιβλιοθηκών και παταριών, κοίτα τι βρήκα!:
- Βιβλία του Iούλιου Βερν. Τυπώθηκε τον Δεκέμβριο του 1963 στο τυπογραφείο Δημητρίου-Σιμοπούλου-Βεντούρα.
- Κάτι απαρχαιωμένα περιοδικά «Εκείνη» που τα είχε δώσει η αδερφή της γιαγιάς μου, στη μαμά μου. Τώρα τα έδωσε για να μάθει να κεντάει; Γιατί το θεωρούσε δεδομένο ότι θα την ενδιαφέρουν και θα χαιρόταν; Δεν ξέρω..τι να σου πω, εμένα τα σεμεδάκια δεν με συγκινούν. Αλλά αν παρατηρώ καλά, στην τραπέζια μόλις τώρα βλέπω ένα χειροποίητο εργόχειρο. Άρα δεν θα πήγαν χαμένα.
- Όμως! Χα! Δεν στο έχω αναφέρει ποτέ αλλά ξέρεις ότι πλέκω; Ναι, ναι, πλέκω με τσιγκελάκι κιόλας! Γι’ αυτό ένα από αυτά που ξεπατίκωσα ήταν ένα πλεκτό που είχα ξεχασμένο σε ένα κουτί. Η κλωστή είναι μπλε ραφ, και το τσιγκελάκι νούμερο 4 και ο στόχος να φτιάξω μια τσάντα ταχυδρόμο. Δεν θυμάμαι γιατί το παράτησα…
- Στις παρακάτω φωτογραφίες είναι η μαμά μου κι εγώ. Είχαμε ποζάρει για τις ανάγκες μια έκθεσης που θα έστηνε μια φίλη της και φυσικά το θέμα της ήμασταν εμείς. Σε ασπρόμαυρο φόντο.
Φωτογραφίες από τα νιάτα της μητέρας…
- Φωτογραφίες από τα νιάτα του πατέρα…
- Αναμνηστικά από φίλες μου που τις γνώρισα στην κατασκήνωση…
- Καρτ Ποστάλ από το εξωτερικό που τις έστελναν οι μετανάστες του σογιού..
- Φωτογραφίες που στέλναμε εμείς στο εξωτερικό… Εδώ η προ-γιαγιά μου, Ευαγγελία, φωτογραφίζεται στην Σμύρνη για να τη στείλει στον αδερφό της στην Αμερική.
- Κι εδώ είναι η πρώτη μου κασετίνα. Δώρο. 🙂
- Και τέλος…άφησα αυτό που ευθύνεται για αυτό που είμαι τώρα. Για τις επιλογές μου και τις αποφάσεις μου. Για το παρόν και το μέλλον μου. Τα πρώτα μου χορευτικά παπούτσια. Οι πουέντ. Τόσο σκληρές πλέον..τόσο βρώμικες..τόσο φορεμένες… αυτές που με δίδαξαν όλα όσα δίδαξα κι εγώ στα παιδιά μου στο σχολείο. Έχω τόσο μπροστά στα μάτια μου τη μέρα που της πήρα.. Σε ένα μαγαζί απέναντι από την Αγία Σοφίας της Θεσσαλονίκης. Χρώματα, χρώματα, ποιότητες, δεν ήξερες τι να διαλέξεις;! Αλλά μία ήταν η επιλογή, αυστηρά ροζ και σατέν. Πάνω από τις πουεντ φορούσαμε αθλητική λευκή κάλτσα για να είναι καθαρές στις παραστάσεις και μέσα μπροστά από στις μύτες των ποδιών, βάζαμε με τόνους τα βαμβάκια και τα βγάζαμε κατακόκκινα. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορώ πλέον να ανεβώ σ’ αυτές…πέρασαν ακριβώς 10 χρόνια από τότε που τις αγόρασα. Κι αν ποτέ βγάλω λεφτά από το χορό, αλήθεια λέω, το πρώτο πράγμα που θα πάρω είναι ένα καινούργιο ζευγάρι πουέντ! Ροζ! Ξανά!
Βρήκα κι άλλα ξεχασμένα αντικείμενα, αλλά ψιλοβαρέθηκα να τα φωτογραφίσω..
ΥΓ: Και, Α!τώρα που το θυμήθηκα. Αγαπημένε μου, μελλοντικέ, σύντροφε. Ή μάλλον..λάθος…αγαπημένε μου μελλοντικέ σύντροφε και συγκάτοικε…καλύτερα έτσι… δεν ξέρω αν το σύμπαν σε έφερε στο μπλογκ μου και τυχαίνει να διαβάζεις αυτό το ποστ, άλλα θέλω να σε ενημερώσω ότι όταν έρθει η στιγμή να μείνουμε κάτω από την ίδια στέγη, το σερβίτσιο που θα τρώμε θα είναι ΕΝΑ, το σετ που θα πίνουμε κρασιά και ύδωρ επίσης ΕΝΑ, τα μαχαιροπίρουνα θα είναι σε αυστηρά μοντέρνα ίνοξ γραμμή (ε δε θα τα τρίβω και τα σκαλιστά με οδοντόβουρτσα), και στο σαλόνι μας θα υπάρχουν τα απολύτως απαραίτητα: ΕΝΑ σύστημα εικόνας&ήχου + ΜΙΑ μεγάλη βιβλιοθήκη που θα καλύπτει πέρα για πέρα τον τοίχο, και μάντεψε ποιος τα διαλέξει τα δύο τελευταία, ΕΣΥ (οπότε κανόνισε το γούστο σου). Σ’ εμένα, άσε να διαλέξω το στυλ φωτογραφιών που θα κυριαρχούν στο χώρο. Αυτά.
Φιλιά, Αντριάνα!
ΥΓ2: και επειδή σήμερα ήμουν deep για deep χαρωπή νοικοκυρά, τον Ψαλιδοχέρη τον έχεις δει; Ωραία, ήμουν η επόμενη βερσιόν του κι αν δεν με πιστεύεις, για τα αποτελέσματα βλ.κάτω:
ΥΓ3: και μια χαρωπή νοικοκυρά τι άλλο κάνει; Σωστά κατάλαβες!
Καλό βράδυ 🙂
Love Your Thoughts 