Θέλω ένα κουμπί. Ένα κουμπί με πάνω του για σχέδιο ένα βέλος να σβήσει αυτο που θα μαρκαρω. Θέλω να σβήσω, να διαγράψω, να μουτζουρωσω. Θέλω απλά να μην υπάρχουν. Σαν να μην έγιναν ποτέ, σαν να μην έχουν σημασία.
Στο είχα πει, θυμάσαι;
Στο είχα πει ότι θέλω να φύγουμε για Ένα Αλλου. Γι’ αυτή τη ρημαδα μικρή κουκκίδα, σ’ ένα περιοριςμενο ακατοίκητο σημείο, ενός μικρου έκτασης κόσμου.
Πάρε με μαζί σου και κρυψε με, δεν θα μιλήσω, μόνο θα ψυθιριζω αργά για να μας κάνω παρέα.
Και μου απαντούσες πάντα με «τι έχεις;» ή «καλα».
Δε θέλω άλλο κοφτές κουβέντες, αυστηρές και μετρημένες.
Δε θέλω να με ρωτάς τι έχω, θέλω απλά να φεύγω όποτε το θέλω.
Θέλω απλά αυτο. Το Ένα Αλλού. Το ένα μαζί Αλλού.
Περπατώ στους δρόμους και χάνομαι. Η μάλλον, όχι! Χάνομαι και περπατώ στους δρόμους. Οι ρίζες που βρίσκονται παράλληλα με τη χωρίστρα των μαλλιών μου στραφταλιζουν κι αυτο γιατί η βροχή τρυπώνει ακόμα κι εκεί που δεν χωράει ούτε το κεφάλι μιας καρφίτσας.
Η κουκούλα σκεπάζει τόσα, ώστε να με αφήνει να νιώθω το μυτερό και κατευθυνόμενο από τον αέρα πέσιμο της σταγόνας στο πρόσωπο μου κι ένας μικρός αέρας παγώνει κάθε κυτταρο της εκτεθημενης βρεγμένης επιφάνειας.
Βροχή αφήνω να με βρέχει και βγάζω έξω τη γλώσσα μου να την γευτώ, μήπως απο χώρα σε χώρα εχει άλλη γεύση. Ποιος ξέρει;!
Βλακείες λέω, το ξέρω, μα μη μου κρατάς κακιά, δε θέλω. Δε θέλω πολλά πλέον και είναι δύσκολη η μετάβαση απο την μια πλευρά στην άλλη.
Άλλαξα. Μεγάλωσα. Σιώπησα. Κλείστηκα. Αδιαφόρησα. Μαζεύτηκα.
Μη μου ζητάς να μιλήσω για να καλυψω τα κενά και να εκδηλωσω κρυφές μου επιθυμίες. Για κάποιο λόγο ανήκουν στις κρυφές.
Θέλω να παραμείνω στη σιωπή μου, σ´αυτη που έμαθα μαζί σου να διαχειρίζομαι καλα.
Κι άσε με τώρα να κοιμηθώ, είναι η ώρα που σου ζήτω να με πάρεις μια ζέστη και μεγαλη αγκαλιά, σαν εκείνες που είμαι σίγουρη ότι θυμάσαι. Σφιχτή.
Να χάνομαι.
Άσε με τώρα, νυστάζω.
Love Your Thoughts 
πολύ ωραίο!
Αυθόρμητο! …
γι αυτό και τόσο ωραίο!
Πολλές φορές άλλωστε η σιωπή είναι χρυσός και η μεγαλύτερη φωνή είναι αυτή που δεν ακούγεται…Σήμερα ωστόσο η Ελλάδα έχει μια μέρα ηλιόλουστη, «παρηγορητική» για τις καρδιές μας…
Ο ήλιος της Ελλάδας είναι μαγικός!! Τόσο τόσο όμορφος. Ναι. Είναι χρυσός, είναι ασφάλεια, είναι μια φωλιά του εαυτού, είναι όσα θέλαμε να πούμε αλλά και δε θελουμε ταυτόχρονα που στο τέλος κυριαρχεί το δεύτερο και υπάρχει μια παύση.
Καλημέρα όνειρο. 😊
χαχαχα! Παραμυθού! αυτό το παιδί-κουμπί το έχεις «δοκιμάσει» 😛 ή το λέει η Γερμανική σου κουλτούρα που σίγουρα δεν είναι καλύτερη απ΄ τη Γαλλική… που εκεί είναι παιδί-φιλί; (δοκιμασμένο!) 😉
ΑΦιλάκιααααααααααααααααα, Ευρωπαϊκά! 🙂
Για το παιδί-φιλί, ομολογώ πως δεν ήξερα, (καλό!!) τώρα το παιδί κουμπί το λέγαμε στο σχολείο, δεν ξέρω πως προέκυψε και αν το λέμε γενικώς και στην Ελλάδα, ίσως εμείς το λέγαμε στο σχολείο (στα ελληνικά, όχι στα Γερμανικά) γιατί γενικά οι Γερμανοί είναι αρκετά τεχνοκράτες και των οδηγιών χρήσεως σε σχέση με το…»όπως να ναι» πολλές φορές των Ελλήνων, δηλαδή με τους Γερμανούς αισθανόσουν ότι…πατάς ΄’ενα κουμπί και τα κάνουν όλα με πρόγραμμα»,που όπως όλα στη ζωή είχε τις θετικές και τις αρνητικές πλευρές όταν προσπαθούσε να τους πεις ή να τους εξηγήσεις κάτι για το οποίο δεν ήταν…»προγραμματισμένοι»…Ειλικρινά δεν ξέρω, πάντως ήταν η πρώτη φράση που μου ήρθε στο μυαλό, όταν η Αντριάννα ρώτησε πως να ψάξει για κουμπί στη Γερμανία. Αααα πολλοί καθηγητές μου Γερμανοί πάντως τώρα που το σκέφτομαι ήταν παιδιά κουμπιάαα, χωρίς να εξαιρούνται βέβαια και οι Έλληνες! :)) Θα προτιμούσα καθηγητές φιλί τώρα που το σκέφτομαι (μην το πείτε στο λιονταράκι). 😉
Αυτο ακριβως, ολα με προγραμμα, ολα αυστηρα, ολα μεθοδευμενα, ολα με συνεπεια. Επισης, το αλλο που παρατηρησα, ειναι οτι οι γερμανοι δεν παραφορτωνουν τη μερα τους. Δηλαδη, δεν θα προσπαθησουν να κανουν κι αυτο, να κανουν και τα αλλο, α και το παρα αλλο. Κυριως στοχος ειναι να ειναι το πρωι στη στην ωρα τους, στο ποστο τους, εχοντας ως αποτελεσμα -απο αγχος πολλες φορες- να τερματιζουν τη μερα τους πολυ νωρις. Πχ 8 πηγαινουν στο κρεβατι. Εχει τα καλα του, εχει και τα κακα του😊
😎 Δοκιμούλα με Φιλάκι :-*
ΑΦ! :-Ο
:Χ
Έτσι όπως ξεκίνησε το κείμενο σου Αντριάνα, νόμισα για μια στιγμή, πως σου έλειπε ένα κουμπί σε κάποιο ρούχο και έτσι αναρωτήθηκα πώς και που βρίσκει κανείς κουμπιά στη Γερμανία… συγνώμη για το χιούμορ, φταίει η διάθεση μου και είναι ίσως ένας τρόπος αντίδρασης στα σοβαρά που συμβαίνουν στον πλανήτη μας… ή στο παραπάνω video- που έχει του κόσμου τα τραγούδια… εξαιρετικά τραγούδια, εικόνες κλπ! 😉
Το κείμενο σου είναι εξαιρετικό και δεν σηκώνει κανένα σχολιασμό… μόνο ένα ερώτημα:
Γιατί δεν πετάμε ότι μας βαραίνει! 🙂
ΑΦιλάκια και καλό Σαββατοκύριακο από αύριο ή από τώρα! ❤
Γιατί είναι δύσκολο να τα διώξουμε. Άλλες φορές έχουμε δεθεί, άλλες συνηθίσαμε κι άλλες απλά νιώθουμε δειλοί.
Καλα κανεις για το χιούμορ!! Το χρειαζόμαστε που κ που.
Σοβαρά τώρα, που βρίσκει κανεις κουμπί στη Γερμανία;! Ιδέα δεν έχω 😊
Καλημέρα μάγισσα
Καλε εύκολο! Πολλοί Γερμανοί είναι αυτο που λέμε παιδι-κουμπί! :))
Παρακαλώ Αντριάνα, μπορείς να μου πεις πως κάνεις τις φατσούλες πχ. που κοκκινίζει ή στέλνει φιλάκια, ή άλλα, για να ανανεώσω τις δικές μου! 😛
Merci πολύ πολύ! 🙂
Δεν ξερω πως μπαινουν με συμβολα γιατι τα εχει ετοιμα το κινητο, αλλα ενα που θυμαμαι απο παλια ειναι η φατσουλα με τα γυαλια. 8 – ) χωρις τα κενα 😎 ισχυει ακομα λες;;
😎😎😎
Τα παιζάκια παίζουν, ενώ έχουν του κόσμου τις δουλειές! χαχαχα! 😀
Το φιλάκι δεν βρίσκω! :_*
Κι απο το αλλο το παιδακι ειναι στο μαθημα οπου θα επρεπε να γραφει εκθεση 😘😘😘😘😘
Ας σοβαρευτούμε γιατί έτσι διώχνουμε τους πελάτες!!! 😛
Χαχαχα είστε απίστευτες!!! 🙂
Σας πιάνω έναν ένα εσάς που σας άφησα.. Και τι πιο καλό από το να ξεκινήσω διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου από την αρχή του χρόνου! Μετά από μερικούς μήνες έχω την περιέργεια να δω πως εξελίσεται η σκέψη σου και όχι διαβάζοντας μόνο την τελευταία ανάρτηση. Μου έλειψε όλο αυτό!