Τι σύμπτωση κι αυτή…όλο το πρόγραμμα της μέρα τελείωσε παρέα με την αγαπημένη βραδινή ραδιοφωνική εκπομπή. Εκεί, που στην αρχή του καθιερωμένου φινάλε του ραδιοφωνικού παραγωγού πατάς το Χ από το word και τα λόγια σε πετυχαίνουν τη στιγμή που πατάς το κουμπί για αποθήκευση. Τα χέρια μου κάνουν πλέον τα απανωτά σαρδάμ και οι μικρές ματιές στο πληκτρολόγιο γίνονται όλο και περισσότερο απαραίτητες για να γράψω μια πρόταση σωστά, οι οξείες να χορεύουν δύο δύο το ταγκό τους κι εσύ να παιδεύεσαι με το backspace για να βάλεις επιτέλους μια τάξη. Τα δάχτυλα σου έχουν ένταση γιατί έχεις να κάνεις διάλλειμα εδώ και 2,5 ώρες για να πάρεις μια ανάσα. Αφήσεις πληκτρολόγια και βγαίνεις στο μπαλκόνι. Παίρνεις δύο φράουλες παρέα και ένα κομμάτι σοκολάτας γιατί ξέρεις ότι ταράζει τον εγκέφαλο και λειτουργείς καλύτερα μετά. Παρατηρείς απέναντι τα γκράφιτι και βλέπεις τα φώτα απ’ τα παράθυρα κλειστά γιατί λογικά ο κόσμος θα κοιμάται τέτοια ώρα.
Καθώς κάνεις μια στροφή για να μπεις ξανά στο σπίτι, πιάνεις με την άκρη του ματιού το φεγγάρι. Τόσο κίτρινο! Λες και δεν ήταν στα καλά του, σαν να έχει χάσει κάτι από τη λάμψη του απόψε. Έντονη μέρα και η σημερινή, λες και κάποιος έβαλε το χρόνο να σπιντάρει και δεν υπολόγισε κανέναν πίσω του. Αυτές τις μέρες που μεσοβδόμαδα κάνεις νυχτερινές κόντρες με το χρόνο και εκείνος δεν σε σέβεται ποτέ του. Σαν να μη σε υπολογίζει ένα πράγμα. Θα ήθελα παρά πολύ να σηκωνόμουν το πρωί με τη ευκολία που απαιτεί αλλά όταν δεν καταφέρνω δεν σημαίνει ότι απόλυτα βαριέμαι. Εκεί που σε τραβάει απ’ τα μαλλιά και σου λέει απότομα το «σήκω». Να προλάβεις να ετοιμαστείς, να πιείς καφέ, να ετοιμάσεις τσάντα και να είσαι στην ώρα σου σε σεμινάρια και πρόβες. Ένα ακόμα γρήγορο καφέ με φίλη και λίγα λόγια έτσι για να σπάσουν για λίγο τα λόγια τέχνη που ακούς και ξεστομίζεις από το πρωί, να φας και ένα κρουασάν βουτύρου με πολύ πολύ πολύ σοκολάτα. Δύο αστεία που θα ανταλλάξεις μέσα στο μεσημέρι και ένα τηλέφωνο που θα χτυπήσει για κάτι το άσχετο που θυμήθηκαν να σου αναφέρουν. Οι εργασίες να τρέχουν σαν τρελές κι εσύ να χοροπηδάς στον αέρα για να πιάσεις μια τη μία και μια την άλλη χωρίς να σου φύγουν μετά και οι δύο ταυτόχρονα για τη δική τους την παρέα. Τα αβγά και τα καλάθια που έχω χάσει και θα συνεχίσω να χάνω μέσα στη διάρκεια του μήνα και το σπίτι μου να με περιμένει για να καθαρογράψουμε αναλυτικά παρέα στο τραπέζι σημειώσεις από χορογραφίες και να προστεθούν και οι προσωπικές αναλύσεις. Τώρα που είπα σπίτι, την Κυριακή είναι η Γιορτής Της Μητέρας, ε; Πάλι μου φαίνεται δεν θα πάω λουλούδια για δεύτερη συνεχόμενη φορά στη μαμά μου. Παλιά της έφτιαχνα και χειροποίητη καρτούλα. Παλιά.
Σήμερα, μέσα στα τόσα που προσπέρασαν τα μάτια μου, βιβλία που κράτησαν τα χέρια μου και ολιγόλεπτες συζητήσεις που έκανα σε διαδρόμους και μπαλκόνια, λίγο πριν τελειώσω το κείμενο στο word, άρπαξε κάτι φευγαλέα το μάτι μου. Ήθελα να ξεκινήσω έτσι το κείμενο μου αλλά φαίνεται πως ήθελα πολλά να κάνω σήμερα και λίγα μπόρεσαν να γίνουν. «Work like u don’t need the money..Love like u’ve never been hurt..Dance like nobody’s watching ..Live like it’s Heaven on Earth», όλα τα αντίθετα της μέρας δηλαδή… Τελικά τα πάντα για κάποιο λόγο γίνονται, δίκιο έχει η φίλη μου που το λέει με κάθε αφορμή. Η κάθε μια μας έχει από μια έκφραση, εκείνη την προηγούμενη κι εγώ ότι όλα είναι ένας κύκλος. Εκεί που βρίσκεσαι στην κορυφή ξαφνικά μπορεί να πέσεις και όλα έχουν ένα τέλος, τέλος που βρίσκεται πάντα δίπλα απ’ την αρχή. Την νέα αρχή, την κάθε αρχή, αυτή που εσύ θα ορίσει πότε, γιατί και την αμφιβολία. Αυτή την γνωστή σε όλους αίσθηση για το αν κάνουμε κάτι σωστά, τη σωστή στιγμή, με το σωστό τρόπο, με τα σωστά μέσα. Που καμία απάντηση δεν μας καλύπτει κι αυτό όχι γιατί δεν ήταν σωστές αλλά γιατί εμείς δεν θέλαμε να διαλέξουμε έστω μία.
Υ.Γ.1: Ο καιρός ανοίγει κι όπως γλυκαίνει αυτός έτσι παρασέρνει κι εμένα να χωθώ μέσα σε διαδρομές της φαντασίας. Αυτές που σου ανέφερε στο προηγούμενο κείμενο και ακόμα περισσότερες. Ξέρεις, αυτές που γνωρίζεις ότι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ αλλά εσύ συνεχίζεις να της ονειρεύεσαι. Έχεις παρατηρήσει κάτι; Ότι όσες φορές επιβιβάζεσαι στα μεταφορικά μέσα, δεν μπορείς ποτέ να τα γυρίσεις πίσω. Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις κατά την αποχώρηση του, δεν αλλάζει με τίποτα όσο κι αν συνηθίζεται με τον καιρό. Είναι όμορφα τα αεροπλάνα και μαγευτικά τα καράβια, οποιονδήποτε προορισμό κι αν έχουν. Εξάλλου τα έχουμε πει: κάθε προορισμός έχει πάντα κάτι καινούργιο να σου δώσει. Λίγο μελαγχολική; Δεν ξέρω…Εσύ τι λες;
Υ.Γ.2: Ξέρεις τι θα ήθελα; Θα ήθελα μερικά πράγματα κάποιες στιγμές να γινόντουσαν με απίστευτη ευκολία. Σαν να κυλούσαν από μόνα τους τα χέρια ένα πράγμα, χωρίς να περιμένουν καθοδήγηση για το κάθε τι που πρέπει να βγει εις πέρας. Και ένα μαγικό ραβδί αν γινόταν αλλά αυτό φαντάζει ακόμα περισσότερο φανταστικό και έτσι θα αρκεστώ στο πρώτο.
Υ.Γ.3: Τώρα εσύ πιθανόν να με διαβάζεις μέρα και λίγο λιγότερο πιθανό για νύχτα, αλλά να, ένας λόγος που γράφω ξανά απόψε ασταμάτητα και δεν κλείνω το κείμενο εδώ είναι ότι ώρες ώρες μου φαίνεται κι εμένα «βουνό» να σηκωθώ από την καρέκλα και να φτάσω στο κρεβάτι. Ξέρω, ξέρω, τυχαίνει και σε σένα αλλά πρέπει κάποια στιγμή να γίνει και αυτό. Ενδιάμεσα χώνονται και οι σκέψεις σου για να ταράξουν τα νερά. Αλλά είπαμε, αυτές πρέπει να τις αγαπήσεις για να τις αποδεχτείς. Και σε μια τέτοια φάση πατάω για τρίτη φορά το F5 στο utube γιατί δεν πρόσεξα καθόλου το τραγούδι που έβαλα να παίξει και βάζω στόχο αυτή το φορά να το προσέξω, για να πάμε στο επόμενο που αυτό με τη σειρά του θα γίνει προηγούμενο. Και πρέπει να σου φύγει η ένταση για να σου έρθει ο ύπνος και στο τέλος να ξυπνήσεις το βάρβαρο πρωί για μάθημα, χρωματιστά χαρτάκια και μπογιές.
Υ.Γ.4: Πάει, χάθηκε και το φεγγάρι. Που όπως λένε και τα μικρά παιδάκια, πήγε να βρει τη μαμά του να κοιμηθούν παρέα γιατί είναι νύχτα και φοβάται (εξήγηση 4χρονου για την εναλλαγή μέρα-νύχτα). Έτσι κι εγώ πάω στο κρεβάτι μου, χωρίς τη μαμά μου και ούτε να φοβάμαι.
Φιλιά, Αντριάνα!
Love Your Thoughts 