Διπλή κατάσταση.

Καθόμουν σε μια αιώρα κάτω από μεγάλους κοκοφοίνικες και η αιώρα κουνιόταν πέρα δώθε…πέρα δώθε…και στα χέρια  μου κρατούσα ένα μεγάλο κούφιο ανανά με μέσα 3 γιγάντια πολύχρωμα καλαμάκια. Φορούσα ένα τεράστιο ψάθινο καπέλο με τεράστια ολόλευκα γυαλιά όταν ξαφνικά άρχισα να ακούω από το βάθος ένα απροσδιόριστο «Αντριάνααααα..άντε καλέ ξύπνα! Μόλις γύρισα από το (σχ)κολείο εσύ ακόμα κοιμάσαι;» και έτσι πάει το απολαυστικό μου όνειρο.

Τι κι αν έβαλα το μαξιλάρι πάνω απ’ το κεφάλι, τι κι αν έκλεισα τα αφτιά μου, η Ξ. με τον Χ. είχαν καθίσει ήδη πάνω μου και έλεγαν «σήμερα στο κολείο φάγαμε μαλόνια(μακαρόνια). Κόκκινα! Με τυράκι. Άντε καλέ σήκω! Μαμάάάάάάά η Αντιάνα ακόμα κοιμάται! Χαζό είναι!» που τότε όσο κι αν προσπαθούσα να κάνω το κοιμισμένο άγαλμα τόσο εκείνα έβαζαν τα χέρια τους και μου άνοιγαν τα βλέφαρα. «Χ.; Έλα να ανέβουμε πάνω στην πλάτη της και να χοροπηδήσουμε. Έλα έλα θήκω!» αυτό ήταν, ξύπνησα τελείως μετά.

 

Ενώ εγώ η καημένη, όταν γυρνάω σπίτι και είναι χαράματα πρωί προσπαθώ να γίνω κλέφτης για να μη με πάρει κανένας είδηση και αρχίσουν κλάματα μέσα στην νύχτα! Γιατί βάζεις τα κλειδιά στην πόρτα, μπαίνεις μέσα και από την πόρτα μέχρι το δωμάτιο έχουμε και λέμε: χτυπάς το μικρό δάχτυλο στο κόκκινο σπορ αυτοκίνητο του mcqueen, πατάς τα πιρούνια από τα κουζινικά, σκοντάφτεις στο παιδικό καρότσι της Ξ., κλοτσάς καταλάθος το μπιμπερό από τις κούκλες, ανοίγεις το κουτί να βάλεις στη θέση τα παπούτσια και μέσα βρίσκεις τα αθλητικά του Χ, πας να ξαπλώσεις στο κρεβάτι και βρίσκεις από κάτω κούκλες κούκλους και ζωάκια. Ας μην αναφερθώ και στο μπάνιο που πας να ξεβαφτείς και βλέπεις τα παπάκια στοιχισμένα στη σειρά, κρέμες, πάνες, χτένες παιδικές, μπουρνούζια λαγουδάκια…ουφ κουράστηκα!

Αλλά πουυυυ να βρεις κατανόηση όταν εσύ κοιμάσαι χαράματα και χαράματα ξυπνούν τα δύο σπόρια;  Αλλά το έχουν βρει σύστημα γιατί όταν γυρνάνε από το κολείο και με ξυπνάνε με αυτους τους πονηρούς τρόπους περιμένουν να κάνω τα χέρια μου δαγκάνες και αρχίζει ο πραγματικός πανικός. Πατήματα, γαργαλήματα, δαγκώματα. τσιμπήματα χωρίς να μένεις με ελευθερο το χέρι γιατί έχεις δύο παιδάκια και αν παίξεις λίγο περισσότερο με το ένα και λιγότερο με το άλλο σου λέει το αδικημένο «εγώώ εγώώ; Εντάξει Αντιάνα! Εγώ σε σ’ αγαπάω. Δεν αγαπάω κανέναν. Κανέναν σας δεν αγαπάω! κλαίω τώρα», που για να αποφύγεις όλη αυτή τη γκρίνια και τη μίρλα επιστρατεύεις τα δυο σου χέρια εξίσου. Και μαλώνετε, παλεύτε, ανεβαίνουν στα μαλλιά σου, τους ακινητοποιείς χέρια-πόδια κι όσο γελάνε τόσο τα γαργαλάς και ξεραίνονται στα γέλια και τσιρίζουν και φωνάζουν. Με λέξη κλειδί να σταματήσεις είναι «μη Αντιάνα! φτάνει φτάνει θα τα κάνω πάνω μου» και εκσφενδονίζονται με τη μια στο πάτωμα με τη λέξη «γρήγορα στη μαμά».

Και τώρα γιατί σου τα λέω όλα αυτα. Μα πως να μη σου πω ότι φίλη μου περιμένει αδερφάκι! Λίγο μεγαλύτερη διαφορά βέβαια από αυτήν που έχω εγώ με τα δικά μου αλλά παρόμοια φάση είναι. Όπου εκεί που καθόμασταν έξω στην παραλιακή κλείνει το τηλέφωνο και ξαφνικά τσιρίζει: κορίτσια-κορίτσια η μαμά μου είναι έγκυος, καλά καταλαβαίνεται τι σας λέω, αχχχ θεε μου από αλλού το περίμενα από αλλού μου ήρθεεε, μα η μαμά μου(;), μεγάλη γυναίκα ξανά στα γεννητούρια(;), αχ κορίτσια τώρα, εγώ αγόρι θέλω να’ ναι, πως θα το γεννήσει, και τώρα τέτοιο γεγονός, εντάξει κορίτσια δεν βγάλω ποτέ άκρη με τη μάνα μου! Και φαντάσου τώρα αντίδραση 4 νηπιαγωγών με 2 ιστορικών. Τσιρίδες, ευχές, σχέδια, γέλια, χαμόγελα, όπου ναιαιαιαι θα κάνουμε και baby shower party με εμένα να έχω αρπάξει ήδη τη ζαχαρόπαστα και τα cupcakes. και τα cake pops. και γενικά ότι προλάβω, έχουμε καιρό μέχρι τα γεννητούρια..

 

φιλιά, Αντριάνα!