Κατάσταση: «φερμουάρ».

Δεν φανταζόμουν με τίποτα ότι το θέμα που με έκαιγε πριν μερικά χρόνια για αρκετά χρόνια, θα γινόταν τώρα τόσο μαστ σε γυναικεία και αντρικά περιοδικά. Ώσπου πρώτα τσουρουφλίστηκα και μετά τα διάβασα.

Ένα από τα πράγματα που διαφωνώ ρητά με φίλες είναι να τις βλέπω να παίρνουν τηλέφωνα τους φίλους τους ανα μία ώρα ρωτώντας εκνευριστικά τι κάνουν, που βρίσκονται και με ποιους είναι, ακόμα κι όταν εκείνοι βλέπουν ποδόσφαιρο με καμιά δεκαριά ομοίους καταναλώνοντας απανωτά κιβώτια μπύρας. Πάμε τώρα στην άλλη εκδοχή. Έχεις να τον πάρεις τηλέφωνο κοντά στις δεκαπέντε ώρες, ξέχασες να στείλεις και μήνυμα, ή έστω να απαντήσεις σε κάποιο από τα πολλά emails του, ενώ εκείνος για μια ακόμη φορά πέταξε μπηχτή για το πόσο χώρο πιάνει στη θύμησή σου. Ελάχιστο.

Και τα δύο σκηνικά έχουν να κάνουν με την επικοινωνία, αυτή που πλέον βροντοφωνάζουμε όλες (πέρα από το που εξαφανίστηκαν όλα τα αρσενικά) ότι στο αντίθετο φίλο έπεσε κρίση εσωστρέφειας. Κι έρχομαι να σου πω εγώ (ναι, αυτή που κάνει τον ξερόλα με άποψη στα πάντα) ότι δεν είναι τόσο πρόσφατο γεγονός αλλά υπήρχε από πάντα, απλά εμείς τώρα ξεκινήσαμε να απαιτούμε παραπάνω.

Υπάρχουμε πολλές που σε κάποια στιγμή της σχέσης είπαμε «μα γιατί ποτέ δεν λέει τι τον απασχολεί;» ή «βέβαια, στους φίλους του όλα τα λέει, σ ‘ εμένα τίποτα».

Και τώρα σου δίνω αυτό του Γιώργου Μελισσινού:

Oι περισσότεροι, πάντως, έχουν δει καμιά ταινία με τον Κλιντ Ίστγουντ, έχουν διαβάσει κανένα βιβλίο κλασικής νουάρ λογοτεχνίας και ξέρουν ότι «στις γυναίκες αρέσει ο δυνατός, σιωπηλός τύπος». Έτσι λέει το κλισέ. Oι γυναίκες δεν συμφωνούν, αλλά τα κλισέ τη δουλειά τους την κάνουν. Υπάρχουν γιατί κάποιοι τα πιστεύουν. Έτσι, κατά κανόνα, αν οι άντρες πιεστούν να ανοιχτούν, γίνονται αμυντικοί και κλείνονται σαν στρείδια. Είναι ικανοί να ανοίξουν καβγά ή, στη χειρότερη περίπτωση, να σου πουν ακόμη και ψέματα για να σε ξεφορτωθούν, φτάνει να μη μιλήσουν. Γιατί;

 

Αυτήν την απορία είχα κι εγώ. Γιατί είναι τόσο δύσκολο γι’ αυτούς να πουν ότι κάτι δεν πάει καλά; Γιατί είναι τόσο ακατόρθωτο να σου πουν τι ακριβώς βασανίζει το μυαλό τους γυρνώντας σπίτι μετά τη δουλειά (ή έστω το Σαββατοκύριακο), να σου πουν ξεκάθαρα σε κάποια στιγμή του μήνα ότι ξέμειναν από λεφτά, ότι είχαν μια αναποδιά στη δουλειά και έφταιγαν, ότι έκαναν λάθος επιλογή, ότι τέλος πάντων δεν τα κατάφεραν όπως περίμεναν. Από πότε βγήκε νόμος ότι αν κάποιος εκφράσει μια αδυναμία του μπαίνει κατευθείαν στη black list των κοριτσιών; Και εννοείται πως όσο ζητάς να σου μιλούν τόσο εκείνοι επιδιώκουν το αντίθετο.

Στη δική μου περίπτωση λύθηκαν οι απορίες μου με τρόπο που ούτε καν είχα φανταστεί ότι θα λειτουργούσε. Αφού είχα εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για να βρούμε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, ενάμισι χρόνο μετά βράδυ Κυριακής, ξεκινάει να μου μιλάει στα αγγλικά (ναι αυτό που διάβασες). Μου έλεγε σαν χείμαρρος όλα αυτά που είχε στο μυαλό του, όλα για τα οποία ρωτούσα, ξαναρωτούσα, και έπεφτα με τα μούτρα σε «τοίχο». Όταν ρωτούσα, δεν υπήρχε τίποτα που να επιτρεπόταν να μάθω, ποιος είπε όμως ότι μετά από τόσα χρόνια θα εξακολουθούσε το ενδιαφέρον μου να διατηρείται στα ύψη; Τα είχα παρατήσει ενάμιση χρόνο πριν. Γιατί όταν κάτι ζητάς, το ζητάς για τώρα, όχι για όταν μπορέσει εκείνος, αν μπορέσει, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Αν είναι να μαλλιάζει η γλώσσα σου για πράγματα που δεν έχουν προσπαθήσει καν να υλοποιηθούν παράτησέ τα, γιατί αν ήταν να γίνουν θα είχαν γίνει από τις πρώτες φορές που τα ζητούσες. Απλά σκέψου για πόσο καιρό εκείνη θα μπορεί να ανέχεται αυτή την εσωστρέφεια σου κι εσύ που είσαι εκείνη, για πόσο καιρό μπορείς να παίζεις με αυτή του την ιδιοτροπία.

ΥΓ1: Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κουμπιά, κάθε σχέση τους δικούς της κώδικες. Αν δεν προσπαθούν και οι δύο για μια συνισταμένη, μήπως είναι λίγο μάταιο να προσπαθείς μόνη σου και για τους δύο;

ΥΓ2: Για εμάς τα κορίτσια, είναι πιο εύκολο να μιλάμε για την αποτυχία μας…εξάλλου από την εποχή της γιαγιάς μου αν κάποιες κοπέλες δεν έπαιρναν τα γράμματα ήταν προγεγραμμένο ότι θα γινόταν μοδίστρες ή κομμώτριες. Ενώ στο αντρικό φύλο, πόσο εύκολα μπορείς να πεις, γίνε μόδιστρος ή κομμωτής; Άρα, ακόμη κι από αυτό, βλέπεις ότι είναι μεγαλωμένοι με προσανατολισμό να επιτύχουν στη ζωή τους.

ΥΓ3: Στο βιβλίο «50 αποχρώσεις του γκρί», υπάρχει στο τέλος μια σκηνή με τον πρωταγωνιστή να αποκαλύπτει τα αληθινά του άγχη και φοβίες στην συμπρωταγωνίστρια του. Εκείνη φεύγει τρέχοντας χωρίς να εξηγεί τους λόγους που την ανάγκασαν να φύγει. Όμως, στο δεύτερο τεύχος γυρνάει και μένει μαζί του. Με τη μόνη διαφορά ότι σ’ εκείνα τα γεγονότα ο πρωταγωνιστής εκμεταλλεύτηκε σωστά το χρόνο και πρόλαβε να σώσει άσχημες καταστάσεις εσωστρέφειας, πριν εκείνες γκρεμίσουν ότι μέχρι στιγμής οι δυό τους είχαν φτιάξει.

ΥΓ4: Είχα έναν καθηγητή που μας έλεγε συνεχώς ότι το γρήγορο ψάρι τρώει  το αργό. Και για μια ακόμη φορά θα συμφωνήσω. Και κλείνω λέγοντας, ότι έχει κάθε δικαίωμα κάποιος να επιλέξει τι θα μοιραστεί και τι όχι με τη σύντροφό του αρκεί να μη την κάνει να νιώθει «ο ομιλητικός μ…κας της σχέσης», γιατί μπορεί πάντα η εσωστρέφεια να βγάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο αλλά κανένας δεν σου υπογράφει ότι εκείνη θα είναι για πάντα δίπλα σου.

Φιλιά, Αντριάνα!

 

 

 

Photos by: extremelybeautiful.me